Recenzja: M.I.A. - Matangi [2013]

M.I.A., wybierając drogę protestanta odzianego nie w goliznę, a w krzykliwe kolory i bling, stała się jedną z najbardziej charakterystycznych postaci aktualnego showbiznesu. W metrykę wpisana jako 'raperka', a jednak częściej śpiewa niż rymuje, mimo świadomości braku głosu stworzonego do melodyjnej ekwilibrystyki. Jej dziedzina to fucked-up-electro-rave-ethno-hip-hop, psychodeliczny jak okładki które go ubarwiają. Na dwóch pierwszych, dobrze przyjętych płytach, umiejętnie splatała teksty ciężkie od polityki i podkłady ciężkie od bałaganu, tworząc muzyczne twarde narkotyki. Kolejny krążek, Maya, był przedawkowaniem własnych dragów, objawiającym się nie tylko tematem internetowej i rządowej obserwacji i kontroli obywateli (wykrakała), ale również wyjątkowo rozczarowującą jakością dźwięków. Najnowsze wydawnictwo, przekładane od czasów prawie niepamiętnych, Matangi, jest '360 stopniowym' odbiciem od zawsze oryginalnych koncepcji Miowych krążków: znika co prawda zajawka na paranoję, lecz zaraz potem pojawia się nowa - na hinduizm eksplorowany tekstowo i instrumentalnie.

Trzeciej płycie nie pomógł ani Rusko, ani, co zadziwiające, Diplo. Tym razem największą rolę odegrał obecny od początku Switch. Cieszy potraktowanie trójki jak małego wypadku przy pracy, czego rezultatem jest powrót nie tyle do korzeni, co do ich mocno rozwiniętych okolic, skutkujący etnicznym worldbeatem, przekładanym konkretną elektroniką zgodną z najnowszymi trapowymi, moombahtonowymi i ogólnie zbasowanymi trendami. Beatowe intro w postaci 'Karmageddon' i bhangrowe 'Matangi' godnie wciągają w najnowszą wizję piosenkarki, przypominającą wnętrze hunduskiej świątyni, przeniesionej trzęsącym ziemią basem, w sam środek dusznej brazylijskiej, rozświetlonej laserami faweli - a od produktu końcowego bije wystarczająco dużo widocznej na każdej z poprzednich płyt namiastki absurdu, by równie absurdalny opis nie wymagał dopowiedzeń i uściśleń.

Punkty w trackliście, takie jak wspomniany 'Matangi'; bubblegum pop przeradzający się w kuduro-bombę w 'Come Walk With Me'; niesamowicie poskładany aTENTion, w tworzeniu którego dopomógł... stojący za WikiLeaks, Julian Assange - porównywane z popularną konkurencją, są dowodem na to, jak w dalszym ciągu trudno jest stylistycznie chociaż zbliżyć się do Mii, a efektu tego nie psuje nawet brzmiący zadziwiająco normalnie duet 'Exodus / Sexodus', zrodzony z udziałem Weeknda. Wokale prezentują poziom, do którego przyzwyczaiła Arulpragasam. Teksty jak zwykle są atakujące i zaangażowane, a z podkładem tworzą miejscami zaskakującą mieszankę, by wymienić choćby 'Boom Skit' w którym w ciągu dźwigających potężny beat 75-ciu sekund pada kilka słów o dronach, czy amerykańskim rasizmie... Tylko M.I.A. mogła sprawić, by fani zechcieli zatańczyć do takiego połączenia. Ze śpiewaniem jest gorzej, większość momentów w których występują zabiegi inne niż rymowanie, podobnie jak na Maya irytuje (zafałszowany 'Lights' zasłużył na miano najgorszego utworu na albumie). Może warto byłoby pomyśleć nad kilkoma featuringami na kolejnej płycie? Kolaboracja z 'królową popu' na MDNA nie wypadła przecież najgorzej.

Gdy mocno wyczekiwana płyta w końcu się ukazuje i chce się powiedzieć o niej dużo więcej dobrego, niż tylko 'nareszcie jest', można mówić o sukcesie. M.I.A. odniosła sukces x4: swoim czwartym CD pozytywnie zaskoczyła krytyków, przeprosiła wszystkich, których zasmuciła jakość Maya, a miłośników jej pierwszych dokonań ugościła ciepło jak zawsze, dodając do tego garść klasycznie zniekształconego wizjonerstwa. Pomimo nowej, opartej na duchowości, formuły, dalej są to protest songi z popowo umalowanym obliczem, tym razem dopracowanym i spójnym jak nigdy przedtem.

Ocena: 8+/10

1. Karmageddon
2. Matangi
3. Only 1 U
4. Warriors
5. Come Walk With Me
6. aTENTion
7. Exodus (Feat. The Weeknd)
8. Bad Girls
9. Boom Skit
10. Double Bubble Trouble
11. Y.A.L.A.
12. Bring The Noise
13. Lights
14. Know It Ain't Right
15. Sexodus (Feat. The Weeknd)