Recenzja: Mo Kolours - Mo Kolours [2014]

Jak daleka droga wiedzie z Mauretanii do Anglii? Fizycznie znacznie dłuższa niż rzut beretem. Muzycznie, jak się okazuje po zapoznaniu z Mo Kolours, odległość skraca się do dystansu spaceru z jego debiutem w słuchawkach. Muzyk połączył na ukazujących się od 2011 roku EPkach etniczną duszę Afryki oraz otwartość na elektroniczne przekładańce Wielkiej Brytanii, zarażając powstałą mieszanką kameralne grono przekopywaczy Bancampa z całego świata. Po trzech krótkich releasach Mo zdecydował się poczarować publikę odrobinę dłużej, bo 'aż' przez osiemnaście utworów, które zmieniają się w 'tylko' po ich przesłuchaniu. Co znalazło się przed bezlitosną ciszą                                                           zapadającą po ostatnim utworze? Zobaczmy.

Recenzja: Green Velvet - Unshakable [2013]

Nie licząc Too Underground For The Main Scene wydanego pod pseudonimem Cajmere, osiem lat dzieli dwa ostatnie albumy Curtisa Jonesa, postaci uchodzącej coraz częściej za undergroundową legendę. Do kolekcji właściwych posunięć zapewniających ten status dodać warto najświeższy ruch Green Velveta, pokazujący, że można w zacofaniu rozbudowywać zamknięte już etapy przeszłości i nieźle na tym wychodzić, nadal trzymając fason i pokazując dzieciakom, że science-fiction rave'owego podziemia wciąż jest żywe. Skąd pewność? Wystarczy sięgnąć po Unshakable.

Recenzja: Sevendeaths - Concreté Misery [2014]

Brytyjski label LuckyMe coraz lepiej radzi sobie z pozyskiwaniem świetnie zapowiadających się wykonawców, chcących swoją muzyką dużo udowodnić. Obok znanych już Hudsona Mohawke i Machinedruma, do wyścigu po zdatne do użytku szare komórki słuchaczy stanął właśnie Steven Shade, do odnalezienia pod postacią Sevendeaths. Concreté Misery to albumowy debiut twórcy, przenoszący odbiorców w drone'owe i powolnie elektroniczne wymiary, zupełnie inne od basowo-glitchowego katalogu swojej wytwórni. Czy warto było nawiązać współpracę z takim odmieńcem?